കാലമേറെക്കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ പുത്തന്‍ സത്യങ്ങളെ കൊഞ്ഞനം കുത്തുന്ന മിത്തായി രാമന്‍ മാറി. ചെങ്കല്‍ കുന്നുകളെ വകഞ്ഞു മാറ്റിക്കൊണ്ട് പമ്പാ ജലസേചനപദ്ധതിയുടെ വലിയ കനാല്‍ വന്നു. സമുദായത്തിന് കോളേജ് അനുവദിച്ചപ്പോള്‍ കുറഞ്ഞ വിലയ്ക്ക് ഇരുപത് ഏക്കര്‍ ഒത്തുകിട്ടിയത് പരിഭ്രമലയിലാണ്. ഒറ്റപ്പെട്ട ചിലര്‍ സ്ഥലം വില്‍ക്കാന്‍ വിസമ്മതിച്ചപ്പോള്‍ ചില്ലറ അറ്റന്റര്‍ തസ്തികകള്‍ സംവരണം ചെയ്യേണ്ടി വന്നു എന്നു മാത്രം.
മുറിവൈദ്യവും ഇടവേളകളില്‍ നൊസ്സുമായി നടന്ന രാമന്‍ മുതിര്‍ന്നവരുടെ മനസ്സില്‍ പൊടി പിടിച്ച ചിത്രമായി. എന്നാല്‍ ചികിത്സ തേടിയെത്തിയവര്‍ക്ക് അയാള്‍ മറക്കാനാവാത്ത അനുഭവമായിരുന്നു. കാതില്‍ കടുക്കനും, ഒറ്റമുണ്ടും തോളില്‍ തോര്‍ത്തും കയ്യിലൊരു സഞ്ചിയും അല്പം ഭ്രാന്തും ചേര്‍ന്നാല്‍ രാമനുളളതെല്ലാമായി.
ഒരു ദിവസം ഗ്രാമത്തില്‍ വന്ന് വാര്യത്തു നിന്നും ഊണ് കഴിച്ച് കോലായില്‍ രാമന്‍ ഉച്ചമയക്കത്തിലായിരുന്നു. വാര്യര്‍ ചാരുകസേരയില്‍ കിടക്കുന്നു. പടിക്കല്‍ ഒരു കാറു വന്നു നിന്നു. മധ്യവയസ്സു കഴിഞ്ഞ ധനാഢ്യനെന്നു തോന്നിക്കുന്ന ഒരാളും കൂടെ രണ്ടു പേരും ഇറങ്ങി.
''ഇത് അവറാച്ചന്‍ മുതലാളി. ഞങ്ങള്‍ കുമ്പനാട്ടൂന്നു വരുവാ'' ഒരാള്‍ പറഞ്ഞു.
വാര്യര്‍ എഴുന്നേറ്റു.
''എന്താ........... എന്താ വന്നത്? കയറിയിരിക്യ'' ശബ്ദത്തില്‍ പരിഭ്രമം നിഴലിച്ചിരുന്നു.
''രാമന്‍ വൈദ്യനെ ഒന്നു കാണാനിറങ്ങിയതാ. ഇവിടെ കാണുമെന്ന് വഴീലൊരു കൊച്ചന്‍ പറഞ്ഞു.'' അവറാച്ചന്‍ ഒരു കൊട്ടാരം വൈദ്യനെ അവിടെയൊക്കെ പരതി.
''വൈദ്യരോ.................... ഓ രാമനെയാണോ?''
''അതേ........ എനിക്ക് ഒന്നു രണ്ടു വര്‍ഷമായിട്ട് വിട്ടുമാറാത്ത വയറുവേദന. പോകാനിനിയൊരു സ്ഥലമില്ല. ഒരുപാടു ഡാക്ടറന്‍മാരെ കാണിച്ചു; രക്ഷയില്ല. മെഡിക്കല്‍കോളേജില്‍ പോയി. നിവൃത്തിയില്ലാഞ്ഞ് വെല്ലൂരും പോയി. മോനങ്ങ് അമേരിക്കേലാ. അവന്റെ പെമ്പിള നേഴ്‌സാ. ഒയ്യോ...........'' അവറാച്ചന്‍ രണ്ടു കൈ കൊണ്ടും വയറു പൊത്തിക്കൊണ്ട് സ്റ്റൂളിലിരുന്ന് കൊഞ്ചു വളയുന്നതുപോലെ വളഞ്ഞു.
''വയ്യാ കുഞ്ഞോ എന്നാ ഒണ്ടായിട്ടെന്താ ഒരു വസ്തു വയറ്റിലോട്ടു കൊണ്ടുചെല്ലാമ്പറ്റത്തില്ല. വേദന തൊടങ്ങിയാപ്പിന്നെ സര്‍വലോകോം കാണാം. അവന്‍ വരുമ്പോ കൂടെ കൊണ്ടുപോയി അമേരിക്കേ കാണിക്കാമെന്നു പറഞ്ഞിരുക്കുവാ. അയ്യോ.............. എന്റെ കര്‍ത്താവേ..........''
വാര്യര്‍ ഒരു പുല്‍പ്പായ ഇട്ടു കൊടുത്തു. കൂടെ വന്നവര്‍ അവറാച്ചനെ വീശുപാള കൊണ്ടു വീശി.
''അങ്ങനിരിക്കുമ്പളാ പുല്ലാട്ടുളള ഒരു നായര്-വല്യ ആളുകളാ- അങ്ങ് തിരുവിതാംകൂര്‍ രാജകുടുംബത്തിലൊക്കെ പോയി ചികിത്സിച്ച ഒരു വൈദ്യന് ഇവിടൊണ്ടെന്നു പറേന്നത്. ഇങ്ങോട്ടു വന്നില്ലാരിക്കും ഇല്യോ?''
കോലായുടെ മൂലയില്‍ സഞ്ചിയില്‍ തലയും വെച്ച് ചുരുണ്ടു കിടന്നിരുന്ന കൊട്ടാരം വൈദ്യന് കൂര്‍ക്കം വലിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
വാര്യര്‍ അടുത്തുചെന്ന് തട്ടി വിളിച്ചു.
''രാമാ എടോ രാമാ തന്നെ ആരോ കാണാന്‍ വന്നിരിക്കുന്നു.''
രാമന്‍ മുണ്ടും വാരിപ്പിടിച്ച് അസ്വസ്ഥതയോടെ എഴുന്നേറ്റു.
''ങേ............ ആരാ.............'' ഇരുന്നുകൊണ്ടുതന്നെ ചോദിച്ചു. അതുകേട്ടാല്‍ മലയാളമാണെന്ന് തോന്നുമായിരുന്നില്ല.
അവറാച്ചന്റെ കണ്ണിലും ഒരു നഷ്ടബോധം തോന്നിച്ചു. രണ്ടുമൂന്നു ലിറ്റര്‍ പെട്രോളിന്റെ നഷ്ടം................... അലച്ചിലിന്റെ നഷ്ടം................. വേദനയുടെ നഷ്ടം. കൊട്ടാരം വൈദ്യനെക്കണ്ട് അവറാച്ചന്‍ ചോദിച്ചു:
''ഇതാന്നോ ആള്? ''
''ആ..................... ഇതാ രാമക്കണിയാര്. എടോ ഇവര് തന്നെക്കാണാന്‍ കുമ്പനാട്ടൂന്നു വരുവാ.''
വൈദ്യന് എഴുന്നേറ്റ് മുണ്ട് വയറിനു മുകളില്‍ കയറ്റിയുടുത്ത് മൂത്രമൊഴിക്കാന്‍ തെക്കേപ്പറമ്പിലേക്കു പോയി. പോയ കൂട്ടത്തില്‍ കൂടെയുളളയാളിനോടു ചോദിച്ചു: ''അങ്ങേര്‍ക്കെന്തോന്നാ?''
''മുതലാളിക്ക് രണ്ടുമൂന്നുവര്‍ഷമായി വല്ലാത്ത വയറുവേദന. മുമ്പേ കൊറേശ്ശെ തൊടങ്ങിയതാ. ഇനീം കൊണ്ടുപോകാനൊരാശുപത്രിയില്ല. അങ്ങേര്‍ക്കെന്തോയ്‌ന്റെ കച്ചോടമാ? മുതലാളിക്ക് കച്ചോടമൊന്നമില്ല. മക്കളും മരുമക്കളുമൊക്കെ അങ്ങ് അമേരിക്കേലാ. ഇപ്പം നല്ല കാശല്യോ........................? പണ്ട് കുടിയേറ്റമൊക്കെയായിട്ട് കാഞ്ഞിരപ്പള്ളീലൊക്കെയായിരുന്നു. അന്നത്തെ ഒരു വല്യ കൃഷിക്കാരനാ. മൂത്തമോന്‍ നേഴ്‌സിനെക്കെട്ടി അമേരിക്കേ പോയേ പിന്നാ കുമ്പനാട്ടോട്ടു തിരിച്ചു വന്നേ.''
അവറാച്ചനും ഇതൊക്കെ പതുക്കെ കേള്‍ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. തല നരച്ച കറുത്തു മെല്ലിച്ച കണിയാരെ അയാള്‍ക്കൊട്ടും പിടിച്ചില്ല. എങ്കിലും വന്ന നിലയ്ക്കു ചോദിച്ചു:
''വൈദ്യരേ വല്ലാത്ത വയറുവേദന . തത്ക്കാലത്തേക്കു വല്ല മരുന്നോ പൊടിയോ മറ്റോ ഒണ്ടോ?''
'' ഓ........................... അങ്ങനെ ഞാന്‍ മരുന്നൊന്നും തരത്തില്ല. പിന്നെ കുഞ്ഞേ കുറച്ചു സംഭാരം തന്നാട്ടെ. ഒണ്ടെങ്കി കൊറച്ച് ഇവര്‍ക്കും കൊടുത്താട്ടെ.''
വൈദ്യരുടെ രീതി അവറാച്ചനു തീരെ പിടിച്ചില്ല.
''പിന്നേ................. കാഞ്ഞിരപ്പള്ളീലെ കൃഷിക്കാരൊക്കെ എന്നോ കഴിച്ചേച്ചാ പണിക്കു പോന്നേ?''
തന്റെ ഇല്ലായ്മകളുടെ കാലത്തെ കാര്യങ്ങളൊക്കെ ചോദിക്കുന്നത് മനപ്പൂര്‍വമാണെന്നു കരുതിയ അവറാച്ചന്‍ അനിഷ്ടത്തോടെ പൊതുവായൊരുത്തരം പറഞ്ഞു. ''അന്ന് പണിക്കു പോന്നോരൊന്നും കഴിച്ചേച്ചല്ല പോന്നേ. ചെലരൊക്കെ കപ്പയോ കെഴങ്ങോ വല്ലോം ചുട്ടു തിന്ന് കട്ടന്‍ കാപ്പീം കുടിക്കും.''
ഇതിനിടയില്‍ സംഭാരം കൊണ്ടുവന്നത് എല്ലാവരും കുടിച്ചു. രോഗിയുടെ അസ്വസ്ഥതയ്ക്ക് അല്പം ശമനം ഉണ്ടായതും ആശ്വാസം തോന്നിയതും ആരും അറിഞ്ഞില്ല.
അവറാച്ചനും മറ്റും പോകാനെഴുന്നേറ്റു.
''എന്നാ ഞങ്ങളങ്ങോട്ടു ചെല്ലട്ടെ.''
''രാമാ അവരോടൊന്നും പറഞ്ഞില്ല.''
''ഒരു കാര്യം ചെയ്യ്. നിങ്ങടവിടൊക്കെ കപ്പക്കെഴങ്ങു കിട്ടുമെങ്കി രാവിലെ ഓരോന്ന് അടുപ്പിലിട്ട് ചുട്ട് കുറച്ചു ചാമ്പലോടെ തിന്നാട്ടെ.''
അപകര്‍ഷതയോടെയും പുച്ഛത്തോടെയും അവറാച്ചന്‍ വേഗം റോഡിലേക്കു നടന്നു ചെന്ന് കാറില്‍ കയറിപ്പോയി.
അവര്‍ പോയിക്കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ വാര്യര്‍ കസേരയില്‍ നിന്നും ചാടിയെഴുന്നേറ്റു.
''ഫ........! ദരിദ്രന്‍ പത്തു രൂപാ ദൈവമായിട്ട് കൊണ്ടുക്കൊടുത്താലും അയാള്‍ക്കു വേണ്ടാ. താനെന്താടോ ആ മാപ്ലയ്ക്ക് മരുന്നൊന്നും കൊടുക്കാഞ്ഞത്?''
''ഇവിടുന്ന് ദേഷ്യപ്പെടാതിരുന്നാട്ടെ. ഞാന്‍ വേണ്ടതൊക്കെ ചെയ്തിട്ടൊണ്ടേ. വേദനയ്‌ക്കൊരു ആശ്വാസത്തിനാ മോരു കൊടുത്തത്. അത് മാറിയത് അയാളോ അറിഞ്ഞില്ല. കുഞ്ഞ് എന്തോന്നാ വിചാരിച്ചത്? പത്തമ്പതു വര്‍ഷം, കാലത്തെ കപ്പ ചുട്ടുതിന്നു കഴിച്ചോന്‍ പെട്ടന്നൊരു ദിവസം മുതല്‍ ഇപ്പഴത്തെ പുതിയ പലഹാരങ്ങലും തിന്നു തുടങ്ങിയാ വയറിനു പിടിക്കുവോ? അതാ കപ്പ ചുട്ടു തിന്നാന്‍ പറഞ്ഞേ. പിന്നെ പുതുപ്പണക്കാരന്റെ പുത്തന്‍ നമുക്കു വേണോ?''
ഇതും പറഞ്ഞ് രാമക്കണിയാര് സഞ്ചിയുമെടുത്തു നടന്നു മറഞ്ഞു.
പിന്നൊരിക്കല്‍ നേരം വെളുത്തപ്പോള്‍ അവറാച്ചന്‍ മുതലാളി കാറുമായി വന്നു. അയാള്‍ പടി കടന്നു വരുമ്പോള്‍ വാര്യര്‍ കണ്ണടയ്ക്കു മുകളിലൂടെ സൂക്ഷിച്ചു നോക്കി.
''അവിടുന്നു പൊറുക്കണം. അവറാനൊരു തെറ്റു പറ്റി. അങ്ങൂന്ന് ആ വൈദ്യനെയൊന്നു വിളിപ്പിക്കണം.''
''എന്താ......... എന്താ പറ്റിയേ................? ''
''ഞാന്‍ എന്റെ വയറുവേദനേം കൊണ്ട് ആശുപത്രിയായ ആശുപത്രിയൊക്കെ നെരങ്ങി. വേദന കൂടിയതല്ലാതെ കുറഞ്ഞില്ല. കപ്പക്കിഴങ്ങു ചുട്ടുതിന്നാന്‍ പറഞ്ഞപ്പോ എന്റെ ദാരിദ്ര്യത്തെ കളിയാക്കിയതാണെന്നു ഞാന്‍ വിചാരിച്ചു. കൂടെ വന്ന വര്‍ക്കി അതൊന്നു പരീക്ഷിക്കാന്‍ പറഞ്ഞപ്പോ ഇയ്യിടെയാണൊന്നു നോക്കിയത്. അത്ഭുതമെന്നു പറഞ്ഞാ ഇതിപ്പരമൊന്നു പറയാനില്ല. വേദന പരിച്ഛദം മാറി. ഇപ്പം ഒരസുഖോമില്ല. വര്‍ക്കീ ................... അതൊക്കെയിങ്ങോട്ടെട്.''
വര്‍ക്കിയും ഒന്നുരണ്ടു പേരും കൂടി കാഴ്ച വസ്തുക്കളും മുണ്ടും തുണിയുമൊക്കെക്കൂടി താങ്ങിക്കൊണ്ടു വന്നു.
''അവിടുന്ന് വൈദ്യനെയൊന്നു വിളിപ്പിച്ചാട്ടെ. എന്നിട്ടേ ഞാന്‍ പോകത്തൊള്ളൂ. ആ കാലേലൊന്നു പിടിച്ചില്ലെങ്കി അവറാനൊറക്കം വരത്തില്ല.''
''രാമന്‍ ഒരു ചികിത്സയിലാ ഒടനെ കാണാമ്പറ്റത്തില്ല.''
''ദൂരെയെവിടെങ്കിലും പോയാരിക്കും ഇല്യോ? എന്നാ കാറും ഡ്രൈവറേം കൂടെ വിടാം.''
''അതു കൊണ്ടു കാര്യമില്ല. ചികിത്സ കഴിഞ്ഞല്ലേ വരലും കാണലുമൊക്കെ നടക്കൂ.''
ആഴ്ചകള്‍ക്കു മുന്‍പ് വാര്യത്തെ തെക്കിനിയില്‍ ഒരു മഹാവൈദ്യന്‍ ചികിത്സ തേടിയെത്തിയിരുന്നു.
''കുഞ്ഞോ ഞാനീ ചായ്പിലോട്ടു കെടക്കുവാ. വെളീന്നങ്ങു പൂട്ടിയാലും കൊഴപ്പമില്ല.''
അപ്പപ്പോള്‍ മുന്നില്‍ കാണുന്ന കാട്ടുചെടികള്‍ കൊണ്ട് സിദ്ധവൈദ്യം ചമച്ച് നാട്ടാരുടെ മുഴുവന്‍ രോഗങ്ങള്‍ ശമിപ്പിച്ചിരുന്ന വൈദ്യന് രണ്ടു മാസം സ്വയം തീര്‍ക്കുന്ന ബന്ധനം അനിവാര്യമായിരുന്നു.വാര്യത്തെ കഞ്ഞിയും, നേരത്തെ പറഞ്ഞു കൊടുത്തിരുന്ന പച്ച മരുന്നുകളും ചൂടു ശമിപ്പിക്കാതെ വരുമ്പോള്‍ അയാള്‍ പുതിയ അഷ്ടാംഗഹൃദയം ഉറക്കെപ്പറഞ്ഞു. പലപ്പോഴും മുടി വലിച്ചു പറിക്കയും ഭിത്തിയിലിട്ടു തൊഴിക്കയും ചെയ്തു.
അതുകൊണ്ട് ആരും രാമനോട് ആദ്യം സ്വയം ചികിത്സിക്കു വൈദ്യരേ എന്നു മാത്രം പറഞ്ഞില്ല.
